Ik besef me dat ik al een tijdje geen blog heb geschreven. Even in mijn eigen wereld gekropen en doen wat er gedaan moest worden. Hopend op het eind van de tunnel die dan toch weer verder weg is dan we hoopte. Want ineens heb je niet 1 kind maar 2 kinderen met Special Needs.
Hoe gaat het nu?
In mijn vorige blog schreef ik al dat beide kinderen nog wat onderzoeken hadden en we nog wat gesprekken hadden bij zowel Karakter als bij school.
Tijdens het algemene onderzoek van de jongste kwam eigenlijk niet zoveel uit, wel dat ze een iets lager IQ heeft maar dat was het. Uit onze vragenlijst scoorde ze ook hoog in ADHD terwijl ze op school hier niet op scoorde. Dit weten we nog zo goed bij Devin en daar is nu zoveel meer bij aan de hand. We kregen de keus om het erbij te laten of om uitgebreider onderzoek te doen.
Na veel gesprekken thuis kwamen we tot het besluit om deel te nemen aan de PIP groep binnen Karakter. 6 Weken lang, elke vrijdagochtend naar Nijmegen naar Karakterschool zoals ze zelf zegt. 6 Weken zijn voorbij en wat ben ik blij dat we hier aan hebben deelgenomen. Haar taalontwikkeling kwam al vaker te sprake en ook op school tijdens de logopedische screening kwam een taalachterstand te sprake. Bij Karakter hebben ze nu ook voorzichtig aangegeven dat we toch wel ook aan ADHD moeten denken in combinatie met een taalachterstand. Het verbaasd ons niet, maar natuurlijk hebben we wel vragen over haar taalachterstand? Want waar komt deze vandaan terwijl ze in zo'n taalrijke omgeving opgroeit? Hoe moet dit verder in de toekomst en wat kan het reguliere onderwijs haar op den duur bieden? Is dat voldoende of moet zij toch ook een overstap gaan maken naar passend onderwijs?
Bij de oudste zijn we al veel verder! Ook hier kwam uit de onderzoeken naast autisme, ADHD en een laag IQ naar voren wat hem ook een moeilijk lerend kind maakt. De afgelopen weken zijn we samen met school zijn dossier in orde gaan maken en de aanvraag ligt bij het samenwerkingsverband. We wachten al 3 weken en die zijn slopend. We willen zo graag dat hij zo snel mogelijk op de juiste plek komt. Afgelopen dinsdag zijn we op de Koningin Juliana school gaan kijken, een school met passend onderwijs voor speciale kinderen. Het was een hele fijne rondleiding en ze probeerde al zo goed mee te denken en ons te helpen. We hopen zo dat zij de juiste plek voor hem zijn en dat we snel verder kunnen want het wachten lijkt een eeuwigheid.
En wat doet dit dan met ons als ouder?
Het is niet te omschrijven wat dit met ons als ouders doet. Gisteren benoemde iemand dat het knap was zoals we altijd maar doorgaan, maar je moet! Je kunt niet opgeven! Als we hadden opgegeven en we dit allemaal niet wisten was er van mij niks meer over geweest. Ik ben moe, ik ben boos, ik ben blij en verdrietig tegelijk. Ik ben het zat om van het kastje naar de muur gestuurd te worden, ik ben het zat om te moeten wachten want ik gun mijn kinderen hun geluk op een plek waar ze niet overvraagd worden, waar ze niet op hun tenen hoeven te lopen, waar ze niet langer een uitzondering zijn, waar ze gewoon kind kunnen zijn net als alle andere kinderen. Waar ze zich gezien en gehoord voelen maar vooral begrepen worden als het ze niet lukt.
En de huidige school doet zo hun best en ze hebben zulke lieve juffen daar ligt het echt niet aan, maar het is niet meer genoeg.
Ik hoop zo dat we snel verder kunnen en dat er rust komt in huis en dat we weer meer kunnen genieten van alles waar we van zouden moeten genieten. Dat verdienen we wel naar al die jaren!
Liefs!
1 reactie
Heel veel sterkte, hopelijk komt er snel duidelijkheid, en rust. Je wilt uiteindelijk het beste voor je kinderen.